ဆိုဖီယာ .. သို႔မဟုတ္ ..သူမ
သူမ . . .
တစိတ္စိတ္ တစိတ္စိတ္နဲ႔
က်ဳပ္အသည္းကို
ဗန္ဂိုးရဲ႕ ပန္းရိုင္းေတြႀကား ထားခဲ့တယ္
မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္၀န္းဟာ
ေနစႀကၤာ၀ရာထဲက
ေနတစ္စင္းလို
လတစ္စင္းလို . . .
ႀကယ္တစ္စင္းလို . . .
ပါေဖာလ္မန္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔
လႈပ္ရွားေနတဲ့ နဂါးေငြ႕တန္းေတြလို
ပ်ားပိတုန္းတစ္ေကာင္ကို ျမဳဆြယ္ေနတဲ့
ေနေရာင္ဆမ္းကာ ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ အရိုင္းပန္းေတြလို
က်ဳပ္ကို အဆံုးအစမဲ့ တပ္မက္မႈႏြံထဲဲ ဆြဲႏွစ္ခ်သြားတယ္ ။
က်ဳပ္ . .
ေျပာစရာ စကာလံုး မရွိခဲ့ဘူး
စြဲလမ္းမႈကို ျဖတ္ေတာက္ဖို႔
ႏွလံုးသား နဲ႔ စိတ္ဆႏၵ တစ္စံုကို
သျဂိဳလ္တိုင္းလည္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ရွင္သန္ေနတယ္ ။
ေက်ာခိုင္း လွည့္ထြက္သြားတဲ့ သ႑ာန္တစ္ခုဟာ
ပက္ဘလို နဗားဒါးရဲ႕ The lady shade ပန္းခ်ီကားလို
ေ၀းသြားလိုက္ . . . နီးသြားလိုက္ . . .
မႈန္သြားလိုက္ . . . ၀ါးသြားလိုက္နဲ႔ . . .
ေနခင္းေႀကာင္ေတာင္ တေစၦေျခာက္ခံလိုက္ရတယ္ ။
သူမဟာ မိုးေကာင္းကင္နဲ႔ မတူတဲ့
က်ဳပ္ရဲ႕ မိုးေကာင္ကင္ပါ ။
ကိုယ့္ဆႏၵ ကိုယ္ျမိဳခ်လိုက္တယ္
. . . . . .
ဆိုဖီယာ . .
. . . . . .
နံရံေလးတစ္ခ်ပ္ ကာရုံေလာက္နဲ႔
က်ဳပ္ကို ခ်န္ခဲ့ဖို႔ လံုေလာက္တယ္ မဟုတ္လား ။
ဗီလိန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္၀င္ခန္းဟာ
တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္ သာသာပါပဲ ။
ခြင့္လြတ္ပါ ဆိုဖီယာ . . .
မင္း က်ဳပ္ဆီက ထြက္သြားတဲ့အခါ
ဗန္ဂိုးရဲ႕ ႏွင္းဆီတေယာကို
အလြမ္းတစ္ပုဒ္စာေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္
က်ဳပ္ကို တီးခတ္ခြင့္ျပဳပါ ။
လင္းေခတ္ဒီႏို ( 23.4.12 ၊ 8:50 AM )
0 comments:
Post a Comment